یك پژوهشگر تهران قدیم بررسی كرد
وقتی مردم تهران زیر زمین زندگی می كردند
به گزارش آثارنیوز «خانه های زیرزمینی تهران به «سوراخ موش كور» تشبیه شده، خانه هایی كه دسترسی به آنها از راه دهلیزهای تنگ و تاریك ممكن بوده تا در زمان تهاجمِ دشمنان، كسی مردم شهر را پیدا نكند.»
به گزارش آثارنیوز به نقل از ایسنا، چند سالی است که تهران را چنارستان، انارستان یا توتستان هم می نامند، به یاد سال هایی که تهران قدیم پر بوده از درختانش و حالا کمتر نشانی از آنها باقی مانده است. اما در کنار این نام ها، تهران روی دیگری هم دارد، شاید باید گفت تهرانِ امروز روی دیگر روستایی است که ابتدا مردمش زیرِ زمین زندگی می کردند و تا امروز بارها تغییر شکل داده و آداب زندگی اش را تا جایی تغییر داده که حالا یکی از کلان شهرهای دنیا به حسابش می آورند. تا حدی که چند سالی است برای این پایتخت بزرگ روزی مشخص شده با نام «تهران»، همزمان با ۱۴ مهر؛ روزی که ۱۱۳ سال قبل، در متمم قانون اساسی مشروطه از تهران بعنوان پایتخت ایران نام برده شد.
حمیدرضا حسینی - پژوهشگر تهران قدیم- در گفتگو با ایسنا اولین نشانه ها از وجود روستایی به نام «تهران» را مربوط به سده سوم قمری می داند و می گوید: در سده پنجم هم در یکی از کتاب های جغرافیایی، به نیکوییِ انارهای تهران اشاره شده است.
او با بیان این که از آن به بعد در منابع تاریخی، نام «تهران» بارها به میان آمده و به خصوص از انارهای آن یاد شده توضیح می دهد: یکی از اولین آگاهی های درخور توجه را «یاقوت حَمَوی»، جغرافی نویس عرب زبان در ابتدای سده هفتم، یعنی در آستانه حمله مغول ها مکتوب کرده است. او می گوید که «تهران روستای بزرگی است که در زیر زمین بنا شده و هیچ کس نمی تواند به خانه اهالی آن دسترسی پیدا کند، مگر آن که خودِ اهالی بخواهند. بارها اتفاق افتاده که تهرانی ها بر ضد سلطان سر به شورش برداشته اند و او چاره ای نداشته جز آن که آنان را با حیله به دام اندازد. در این روستا دوازده محله وجود دارد که اهالی آنها پیوسته با یکدیگر در جنگ و ستیزند و ساکنان یک محله به دیگر محله ها نمی روند. در تهران باغ ها و بستان های درهم تنیده بسیار هست که مانع تاخت و تاز ناگهانی مهاجمان می شود.»
به گفته حسینی، دومین شخصی که از خانه های زیرزمینی تهران یاد کرده، «زکریای قزوینی» جغرافیدان سده هفتم هجری است که خانه های زیرزمینی تهران را به «سوراخ موش کور» تشبیه کرده است، خانه هایی که دسترسی به آنها از راه دهلیزهای تنگ و تاریک ممکن بوده. او علت زیرزمینی بودن خانه های مردم تهران را این طور نوشته است: «اهالی تهران هنگام تهاجم دشمن در خانه های زیرزمینی خود مخفی می شدند و چون دشمن آنها را پیدا نمی کرد، مجبور به ترک تهران می شد.»
نقشه دارالخلافه ناصری که اواخر دوره ناصرالدین شاه را نشان می دهد
منبع: asarnews.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب