سفر در ایران رویایی و گران
به گزارش آثارنیوز، برای خیلی از خانواده ها، سفر با کیفیت، هزینه ای معادل خرید یک دارایی پرارزش دارد در مقابل برخی هم به گزینه هایی کم هزینه اما بی کیفیت روی می آورند چون سفر اینروزها گرانتر از همیشه است.
به گزارش آثارنیوز به نقل از مهر، سمیرا محمدی کارشناس گردشگری در یادداشتی که آنرا در اختیار خبرگزاری مهر قرار داد نوشت: در سالهای اخیر، شکاف قابل توجهی میان توان مالی خانواده های ایرانی در حوزه سفر مشاهده می شود. بخشی از جامعه توان آنرا دارد که هم از سفرهای خارجی بهره مند شود و هم از سفرهای داخلی با هزینه های بالا، در حالیکه گروهی دیگر هنوز برای سفری ساده به استانهای شمالی یا جنوبی کشور باید ماه ها و گاه سال ها برنامه ریزی مالی کنند. برای خیلی از خانواده ها، یک سفر با کیفیت، هزینه ای معادل خرید یک دارایی پرارزش دارد. این موضوع سبب شده سفر از سبد تجربه های فرهنگی و تفریحی سالانه حذف شود. در مقابل، برخی خانواده ها برای حفظ سنت سفر و تنوع، به گزینه هایی کم هزینه تر اما بی کیفیت تر روی می آورند؛ اقامت در فضاهای غیررسمی، چادرها یا مراکز سازمانی که گاه رزرو آنها از ماه ها پیش احتیاج به هماهنگی دارد. این نوع سفرها، هرچند به ظاهر آمار گردشگری داخلی را بالا می برند، اما از روح سفر، یعنی آرامش، کشف و لذت، فاصله بسیاری دارند. سفری که باید خستگی را بزداید، گاه خود مبدایی از خستگی و حسرت می شود. در چنین شرایطی، دعوت به «دیدن ایران قبل از جهان» که از طرف برخی کارشناسان گردشگری با نیت خیر و روحی میهن دوستانه مطرح می شود، اصولا اندیشه ای درست و پرارزش است. اما اولاً فقط در مورد قشر خاصی قابل پیاده سازی است. سفری ملی، باید قابل دستیابی برای تمام اقشار بوده و در شأن مردم شکل گیرد، نه تجربه ای محدود به طبقه ای خاص.
۱. هزینه بالای اقامت و خدمات گردشگری
اولین مانع در راه توسعه سفرهای داخلی، قیمت بالای اقامت در هتل ها و مراکز رسمی گردشگریست. بررسی نرخ های اعلام شده در پایگاه های معتبر رزرو اقامتگاه ها نشان میدهد که هزینه یک شب اقامت در هتل های چهار و پنج ستاره در کلان شهرها و مقاصد پرطرفدار، از چند میلیون تومان شروع می شود و در بعضی ایام بمراتب بیش از آن است. این سطح از قیمت، برای خیلی از خانوارهای طبقه متوسط و پایین جامعه قابل پرداخت نیست. بنابراین، بخش قابل توجهی از مسافران ترجیح می دهند از اقامتگاه های سازمانی، خانه های بستگان یا چادر استفاده نمایند. نتیجه آن، تجربه ای حداقلی از سفر و گردشگریست که نه سودی برای صنعت توریسم دارد و نه رضایتی پایدار برای مسافران بوجود می آورد.
۲. ضریب پایین اشغال هتل ها و فشار اقتصادی بر صنعت گردشگری
بر اساس گزارش های رسمی سال ۱۴۰۳، میانگین ضریب اشغال هتل های کشور در حدود ۴۰ تا ۴۵ درصد برآورد می شود. این رقم نشان میدهد بالاتر از نیمی از ظرفیت اقامتی کشور در بیشتر ایام سال خالی می ماند. هرچند در روزهای خاص مانند نوروز یا برخی تعطیلات، این عدد به صورت مقطعی بیشتر می شود، اما ادامه ندارد. هتل داران هم برای پوشش هزینه های ثابت خود ناگزیر به حفظ نرخ های بالا هستند، که همین مورد باعث کاهش بیشتر تقاضا می شود. این چرخه معیوب، به تضعیف هر دو سوی بازار منتهی می شود؛ نه مسافر رضایت دارد و نه عرضه کننده به پایداری مالی می رسد.
۳. نابرابری درآمد و قدرت خرید محدود خانوارها
از منظر اقتصادی، بخش قابل توجهی از خانوارهای ایرانی در دهک های میانی و پایین درآمدی قرار دارند. برای این گروه، سفر تفریحی و اقامت در مراکز رسمی در اولویت هزینه های خانوار نیست. در مقابل، اقشار مرفه تر از آزادی عمل و امکانات بیشتری برای انتخاب مقاصد و کیفیت سفر برخوردار می باشند. این نابرابری باعث شده تصویر گردشگری داخلی، بازتاب دهنده کل جامعه نباشد و بیشتر به طبقه ای خاص محدود شود. در حالیکه تجربه سفر، اگر به درستی مدیریت و سیاستگذاری شود، می تواند بستری برای نشاط اجتماعی، تبادل فرهنگی و حتی عدالت منطقه ای باشد.
۴. هزینه بالای حمل و نقل داخلی
عامل دیگر، بهای بالای حمل و نقل هوایی و زمینی است. در خیلی از مسیرهای داخلی، بخصوص در روزهای پیک سفر، قیمت بلیت پروازها با پروازهای کوتاه برد خارجی برابری می کند. افزون بر آن، هزینه های سوخت، نگهداری ناوگان و نوسان نرخ ارز هم مستقیماً بر بهای تمام شده تأثیر می گذارند. درنتیجه، برخی مسافران ترجیح می دهند با هزینه مشابه، مقصدی خارجی را تجربه کنند که از نظر امکانات و خدمات، ارزش ادراکی بالاتری دارد. این حقیقت، یکی از عوامل اصلی خروج بخشی از تقاضای گردشگری از داخل کشور است.
۵. جمع بندی و راهکارها
با همه احترام به آرمانِ «شناخت ایران قبل از سفر خارجی»، باید پذیرفت تحقق این هدف نیازمند اصلاحات بنیادی در سیاستگذاری گردشگریست. برای آن که مردم بتوانند واقعا ایران را ببینند و از ظرفیتهای گسترده آن بهره مند شوند، چند اقدام کلیدی ضروری به نظر می رسد: بازبینی در نظام قیمت گذاری خدمات اقامتی و حمل و نقل، که با قدرت خرید عموم جامعه هماهنگ شود. توسعه اقامتگاه های بوم گردی و اقتصادی در قالب معیارهای مشخص، به عنوان جایگزینی دردسترس تر و جذاب تر برای اقشار مختلف. اعمال حمایت های مالیاتی و تسهیلاتی برای کنشگران صنعت توریسم، با هدف کاهش فشار هزینه ای و افزایش کیفیت خدمات. توزیع متوازن توریست در کشور، از راه تبلیغ و معرفی مقاصد کمتر شناخته شده و ایجاد زیرساخت در مناطق جدید. در یک جمله، اگر می خواهیم مردم ایران قبل از سفر خارجی، کشور خودرا ببینند، باید ابتدا شرایطی فراهم نماییم که سفر داخلی برای اکثریت جامعه ممکن، در دسترس و مقرون بصرفه باشد. تا آن زمان که این توازن میان هزینه، کیفیت و قدرت خرید برقرار نشود، سفر داخلی هرچند آرمانی زیبا و ملی گرایانه است، اما برای خیلی از مردم، بازهم رویایی با «بلیت گران» باقی خواهد ماند.
بخشی از جامعه توان آن را دارد که هم از سفرهای خارجی بهره مند شود و هم از سفرهای داخلی با هزینه های بالا، در حالی که گروهی دیگر هنوز برای سفری ساده به استان های شمالی یا جنوبی کشور باید ماه ها و گاه سال ها برنامه ریزی مالی کنند. سفری که باید خستگی را بزداید، گاه خود مبدایی از خستگی و حسرت می شود. این چرخه معیوب، به تضعیف هر دو سوی بازار منتهی می شود؛ نه مسافر رضایت دارد و نه عرضه کننده به پایداری مالی می رسد.
منبع: asarnews.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب