پرونده فرصت های گردشگری برای چالش های اقتصادی - ۱۰
روادید گذری به مثابه فرصتی كوچك اما مهم
آثارنیوز: برخی فرصتهای كوچك را اگر درست به كار بگیریم، كامیابی مهمی به همراه خواهد داشت؛ چیزی شبیه ایده موفقیتهای كوچك ایرانی ها كه محمد فاضلی آن را پیش می برد؛ روادید گذری(ترانزیتی) یكی از اینها است.
خبرگزاری مهر- سرویس فرهنگ - امیر هاشمی مقدم
روادید گذری یا ترانزیتی، گونه ای روادید است كه با آنكه باید همچون روادید عادی، آن را از سفارتخانه كشور مورد نظر و با پرداخت هزینه دریافت كرد، اما مدت زمان آن محدود است. این مدت زمان معمولا فراتر از یك هفته نمی گردد. چنانچه مسافران و گردشگران بخواهند از كشوری به كشور دیگری رفته، آما ناچار شوند در میانه راه از كشوری دیگر گذشته (برای مرز زمینی) و یا در فرودگاه كشوری دیگر بیشتر از چند ساعت منتظر بمانند، نیازمند روادید گذری/ترانزیتی هستند (البته گاهی بعضی از كشورها برای برخی مسیرها روادید گذری نمی خواهند. برای نمونه چنانچه مسافر ایرانی بخواهد به امریكا یا كانادا برود و در یكی از فرودگاه های انگلستان یا ایرلند چند ساعت معطل شود، از او روادید گذری نمی خواهند. اما اگر همین مسافر بخواهد به یكی از كشورهای امریكای جنوبی برود، حتما نیازمند روادید گذری انگلستان یا ایرلند است).
همیشه از ایران بعنوان چهارراه تمدنها و كشوری كه دسترسی شرق به غرب را فراهم می سازد نام می برند (البته این نكته را هم در كتاب ها و رسانه های تركیه زیاد دیده ام و هم در كتاب ها و رسانه های افغانستان كه آنها هم كشور خودشان را دروازه شرق و غرب یا شمال و جنوب می دانند و البته بیراه هم نمی گویند). این توانمندی را چنانچه ناوگان هوایی و فرودگاه های بزرگ بین المللی داشتیم، خیلی خوب می توانستیم به كار بگیریم و خطوط هوایی مان همان كاری را می كرد كه مثلا خطوط هوایی تركیش در فرودگاه آتاترك استانبول یا خطوط هوایی امارات در فرودگاه بین المللی دبی می كنند و بخش زیادی از درآمد كشورشان از طریق همین پروازهای گذری و ترانزیتی است. اما به دلایل بسیاری كه می توان آنها را در دو دسته بیرونی (نگذاشتند) و درونی (نخواستیم/ نتوانستیم) از هم جدا كرد، چنین فرصت ارزشمندی را از دست دادیم.
اما همچنان برخی فرصتهای كوچك فراهم است كه اگر آنها را درست به كار بگیریم، كامیابی و موفقیتی كوچك خواهد شد؛ چیزی شبیه ایده «موفقیتهای كوچك ایرانیان» كه دكتر محمد فاضلی آن را پیش می برد.
یكی از این فرصتها، به كار گرفتن روادید گذری برای همسایگان است. در بعضی بازه های زمانی، صدور روادید گذری به خوبی و با سرعت انجام می گردد. برای نمونه در اربعین، زائران پاكستانی و افغانستانی به سادگی این روادید را دریافت كرده و از طریق ایران خویش را به عراق می رسانند. چنین برنامه ای را می توان به سراسر سال گسترش داد و صدور روادید گذری برای این افراد را ساده تر از فرایند امنیتی و پیچیده ای كرد كه گاهی پیمودنش واقعا دشوار و پشیمان كننده است.
نگارنده بر پایه تجربه اش از چندین سال دوستی با دانشجویان افغانستانی در تركیه، تنها به یك مورد از فرصتی كه عموما از دست می دهیم اشاره می كند. دانشجویان افغانستانی بسیار زیادی در تركیه مشغول آموزش دیدن هستند (از اینكه چرا این دانشجویان به جای ایران، راه تركیه را در پیش گرفته اند، در اینجا گذشته و در یادداشتی دیگر به آن می پردازیم). به علت هزینه زیاد جابجایی بین افغانستان-تركیه (از ۶۵۰ دلار به بالا)، این دانشجویان تنها سالی یا هر دو سال یكبار می توانند با خانواده شان در افغانستان دیدار كنند. این در شرایطی است كه ایران به سادگی می تواند جابجایی این دانشجویان را بر عهده گرفته و از مزایای اقتصادی آن بهره مند شود. این كار را به سه شیوه می توان انجام داد:
۱- با پروازهای ایرانی (كه ارزانتر از پروازهای تركیه ای یا افغانستانی است)، این دانشجویان را از شهرهایی همچون استانبول یا آنكارا، به تهران برده و از آنجا با دیگر مسافران افغانستانی ساكن ایران كه می خواهند از تهران به كابل، هرات یا مزارشریف بروند، به افغانستان برد.
۲- با پروازهای ایرانی آنها را به تهران برده و از تهران تا افغانستان، خودشان با پروازهای افغانستان یا حتی اتوبوس شهرهای مرزی خراسان بروند.
۳- اتوبوس های ویژه كه هر هفته چند بار بین آنكارا-تهران در رفت و آمد هستند، این دانشجویان را در این مسیر جابجا كرده و از تهران تا افغانستان نیز، به شیوه شماره ۲ با خود این دانشجویان باشد. بخصوص اینكه همه روزه اتوبوس های زیادی از تهران به شهرهای مرزی همچون گناباد در رفت و آمد است. قطار تهران-استانبول هم همین كاركرد را می تواند داشته باشد.
هر سه این شیوه ها نیازمند كاستن از نگاه فوق امنیتی به افغانستانی ها و گشوده تر كردن مرزها بر روی ایشان، بخصوص قشر فرهیخته و دانشجوست. البته نگارنده تابحال چندین بار دانشجویان افغانستانی را در این مسیرها (شیوه هایی كه در بالا برشمرده شد) دیده است؛ اما دریافت روادید گذری برای شان هم دشوار و هم گران بهاست (۷۵ یورو).
یكبار یكی از دانشجویان افغانستانی می گفت كاش ایران بعد از آخر هر نیم سال تحصیلی، اتوبوس هایی را میان مرز تركیه تا مرز افغانستان راه اندازی می كرد. مطمئنا شمار زیادی از دانشجویان افغانستانی متقاضی جابجایی با این اتوبوس ها بودند كه می توانست برای خطوط اتوبوسرانی و همینطور دولت ایران در آمدزا و كارآفرین باشد. این ایده به باور نگارنده سخن بیراهی هم نیست. راه اندازی خط ویژه اتوبوس برای بازه های زمانی خاص میان مرز بازرگان تا مرز دوغارون (اسلام قلعه) می تواند با استقبال چشمگیر دانشجویان و گردشگران افغانستانی روبرو شود كه هم به رونق خطوط اتوبوسرانی یاری می رساند و هم درآمد حاصل از روادید گذری اش می تواند قابل توجه باشد.
گاهی واقعا نیاز است به جای آنكه به دنبال ایده های بسیار كلان و پیچیده باشیم، همین ایده های دم دست و ساده را به سادگی از دست ندهیم. به باور دكتر فاضلی، مجموعه ای از این ایده ها و موفقیتهای كوچك است كه دست آخر زمینه های لازم برای موفقیتهای بزرگ می آفریند.
پرونده «فرصتهای گردشگری برای چالشهای اقتصادی»- ۱: گردشگری در مقابل تحریم/ سازمان میراث فرهنگی، حیاط خلوت رئیس جمهورپرونده «فرصتهای گردشگری برای چالشهای اقتصادی»- ۲: جایگاه ایران در گردشگری دیجیتالیپرونده «فرصتهای گردشگری برای چالشهای اقتصادی»- ۳: صنعت گردشگری، راهبرد موفق در زمان بحرانپرونده «فرصتهای گردشگری برای چالشهای اقتصادی»- ۴: فرهنگ بسته و فرهنگ باز؛ گردشگری و توسعه فرهنگی اجتماعی ایرانپرونده «فرصتهای گردشگری برای چالشهای اقتصادی»- ۵: یك پیشنهاد؛ راه اندازی تورهای دریایی در دریای خزرپرونده «فرصتهای گردشگری برای چالشهای اقتصادی»- ۶: برداشت های آشفته از بوم گردی در ایران؛ لزوم نظارت بر فعالیت ها پرونده «فرصتهای گردشگری برای چالشهای اقتصادی»- ۷: صنعت گردشگری، راهبرد موفق در زمان بحران؛این بار با رویكرد اجتماعیپرونده «فرصتهای گردشگری برای چالشهای اقتصادی»- ۸: قیمت گذاری خدمات گردشگری و نقش آن در جلب اعتماد گردشگران خارجیپرونده «فرصتهای گردشگری برای چالشهای اقتصادی»- ۹: گردشگری دانشگاهی به مثابه یك سیاستگذاری علمی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب